Archief Emile Flamant (archief nr. 40) |
Periode | 1961-1994 |
Omvang en medium | 10,02 m |
Archiefvormer | Emile Flamant (Gent, 13.6.1933 - Gent, 3.4.1994) Lees meerSoort entiteit | Persoon | Geautoriseerde naam | Emile Flamant | Bestaansperiode | Gent, 13.6.1933 - Gent, 3.4.1994 | Geschiedenis | Licentiaat sociale wetenschappen, mutualiteitssecretaris; gemeenteraadslid van Gent, parlementslid; voorzitter van de Landsbond van Liberale Mutualiteiten.
Emile Flamant werd geboren in Gent op 13 juni 1933. Hij groeide op te Ledeberg in een gezin met liberaal-vrijzinnige wortels. In 1946 werd hij lid van de lokale Liberale Jonge Wacht, waarvan hij in 1955 afscheid nam als voorzitter. Hij volgde intussen middelbaar onderwijs aan het Koninklijk Atheneum aan de Ottogracht en studeerde verder aan de Rijksuniversiteit Gent, waar hij in 1955 het diploma van licentiaat in de Sociale Wetenschappen behaalde. Hij was tijdens zijn studentenjaren een actief bestuurslid van het Liberaal Vlaams Studentenverbond LVSV, waar hij de functie van politiek secretaris op zich nam.
Na zijn studies ging hij aan de slag als journalist voor de Antwerpse liberale krant Le Matin. Enkele maanden later nam hij echter deel aan het aanwervingexamen voor het pas opgerichte ministerie van de Middenstand, slaagde en was gunstig geplaatst, maar gaf op advies van zijn Gentse liberale vrienden de voorkeur aan een contract bij de liberale mutualiteit De Voorzorg. Van 1956 tot 1959 werkte hij er als secretaris en maakte naam als een gedreven specialist in sociale beleidskwesties. In 1959 overleed algemeen secretaris van De Voorzorg Achilles Vleurinck en Flamant volgde hem op. Vanaf dan breidde zijn invloed snel uit. Hij werd lid van de raad van bestuur van het Oost-Vlaams Verbond der Liberale Mutualiteiten en van de Nationale Bond der Liberale Mutualiteitfederaties en richtte in 1965 samen met Herman De Croo het Nationaal Verbond van Jonge PVV-Mutualisten op, waarvan hij ondervoorzitter werd. Daarnaast engageerde hij zich onder meer ook in het Liberaal Vlaams Verbond, het Willemsfonds en de Oudledenbond van het LVSV, werd hij lid van het wetenschappelijk kerncomité van het Studiecentrum Herman Uyttersprot en sloot hij zich aan bij de progressieve loge La Liberté.
Intussen was hij op vraag van de Gentse PVV ook de actieve politiek ingestapt. Als vertegenwoordiger van de ziekenfondsen kreeg hij in 1961 de derde plaats op de lijst voor de kamerverkiezingen. Hij was de jongste op de lijst en werd niet verkozen maar maakte toch voldoende indruk met zijn eerste kiescampagne om tot de vaste kern van kandidaten te gaan behoren. In 1965 en 1968 volgde een vergelijkbaar scenario, waarbij Flamant telkens als eerste opvolger uit de bus kwam. In 1971 kreeg hij de tweede plaats op de lijst en werd verkozen tot volksvertegenwoordiger. Tijdens zijn parlementaire loopbaan werd hij twee maal fractievoorzitter (1976 tot 1977 en 1984 tot 1985) en was hij ondervoorzitter van de Kamer (1984 tot 1985 en 1988 tot zijn overlijden). In de kamer van volksvertegenwoordigers zette hij zich vooral in voor de modernisering en uitbreiding van de sociale wetgeving met wetsontwerpen over onder meer de pensioenen, de ziekte- en invaliditeitsverzekering, arbeidsongevallen, kinderarbeid, zwangerschaponderbreking, de rol van de ziekenfondsen en het statuut van de Orde der Geneesheren. Tot zijn overlijden was hij voorzitter van de Commissie Sociale Zaken. Als kamerlid werd hij opgevolgd door zijn stadsgenoot Geert Versnick.
Flamant was ook actief in de Gentse gemeenteraad. In 1964 kwam hij voor het eerst lokaal op en kreeg de lijstduwerplaats. Zijn inzet als mutualist en zijn uitgebreid sociaal dienstbetoon hadden hem in Gent duidelijk populair gemaakt, want hij werd rechtstreeks verkozen. Door regels van onverenigbaarheid moest hij daardoor echter met spijt in het hart afstand doen van zijn benoeming als docent aan het Hoger Instituut voor Sociale Studies Gent, waar hij sinds 1959 had lesgegeven en gedurende die jaren een uitstekend klankbord had gehad waaraan hij zijn sociale visie had kunnen toetsen. In de raad volgde hij om evidente redenen het sociale beleid (met nadruk op de huisvestingsproblematiek) op de voet, en toonde zich daarnaast ook een fervent verdediger van het stedelijk onderwijs. Hij behield zijn zetel tot 1985 en gaf toen zijn mandaat door aan de eerste opvolger, een achtentwintigjarige nieuweling die het later tot eerste schepen bracht: Sas Van Rouveroij.
Binnen het nationale partijbureau werd hij de belangrijkste spreekbuis van de liberale sociale organisaties. Uit respect voor zijn inzet en kennis ter zake werd hij zowel in 1977 (Rechtvaardigheid en solidariteit. De hervorming van de sociale zekerheid) als in 1981 (Meer kansen voor kansarmen in Vlaanderen) aangesteld tot voorzitter van het sociaal congres van de PVV. Hij toonde zich daarbij een overtuigd pleitbezorger van het middenveld, dat in zijn ogen een belangrijke rol had als brug tussen de overheid en de burger. Vanuit die overtuiging stichtte hij in 1979 samen met Willy De Clercq - en naar een ontwerp uit 1975 van Frans Grootjans – de vzw Liberaal Appèl, dat een overkoepelend overleg- en coördinatieorgaan voor de vele liberale instellingen had moeten worden. De tijd was duidelijk nog niet rijp voor een dergelijk project en Flamant, die voorzitter was van de vzw, doekte de organisatie na korte tijd terug op. In 1984 werd hij voorzitter van het Oost-Vlaams Verbond van Liberale Mutualiteiten en een jaar later volgde hij Lucien Van Maele op als voorzitter van de Nationale Bond van Liberale Mutualiteitfederaties. In 1991 huwde hij met zijn levensgezellin Laurence Van Poucke – lid van de Oost-Vlaamse provincieraad van 1978 tot 1994 - en in 1992 werd hij gevierd voor zijn 20-jarig lidmaatschap van de Kamer. In een academische zitting in de aula van de Gentse universiteit brachten lokale en nationale liberale kopstukken waaronder Willy De Clercq, Guy Verhofstadt, Willy Waldack, Georges Anthuenis, Willy Bultereys, Paul Cools, Leon De Meyer en André Vanhove uitgebreid hulde aan de man die zij als een van de belangrijkste boegbeelden van de sociaal-liberale strekking binnen de naoorlogse liberale partij beschouwden. Aan deze gouden jaren kwam in 1993 echter vrij abrupt een einde.
Bij de omvorming van de PVV in de VLD kwam Flamant, hoewel geliefd in alle liberale rangen, onder vuur te liggen. Op het statutencongres van de VLD uit 1993 werd de uitoefening van een belangrijke bestuurs- en/of leidinggevende functie in een mutualiteit, vakbond, werkgeversorganisatie of beroepsfederatie onverenigbaar met een nationaal politiek mandaat gemaakt, waardoor Flamant verplicht werd te kiezen tussen zijn voorzitterschap van de mutualiteit en zijn kamerzetel. Teleurgesteld in de richting die de vernieuwing van de partij insloeg, koos hij voor de mutualiteit en besloot hij zijn mandaat als volksvertegenwoordiger ter beschikking te stellen. Ten tijde van het congres was hij echter reeds zwaar ziek en nog geen jaar later, op 3 april 1994, overleed Emile Flamant. De rouwplechtigheid vond onder massale belangstelling plaats in het crematorium Westlede te Lochristi, waar Patrick Dewael in naam van de VLD een rouwtoespraak hield. |
|
Bereik en inhoud | Het archief bevat o.m. stukken m.b.t. de PVV (congressen, commissies, studiedagen, brochures), m.b.t. zijn werkzaamheden als volksvertegenwoordiger (wetsvoorstellen, interpellaties, documentatie over maatschappelijke thema’s), m.b.t. de werkgroepen van het Uyttersprotcentrum, m.b.t. de Nationale Kas voor Bediendenpensioenen en m.b.t. de Gentse gemeentepolitiek. Het bevat ook een uitgebreide documentatie. |
Toegangen | Inventaris beschikbaar (archief raadpleegbaar met voorwaarden/beperkingen) |
Ordening | Onderverdeeld in stukken m.b.t. de PVV, zijn functie als gemeenteraadslid, zijn functie als volksvertegenwoordiger en zijn functie als voorzitter van de Nationale Kas voor Bediendepensioenen. Zie de inventaris. |
Voorwaarden voor raadpleging | De stukken ouder dan 50 jaar zijn raadpleegbaar mits ondertekening van een onderzoekscontract, de stukken jonger dan 50 jaar zijn niet raadpleegbaar. Lees onze disclaimer raadpleging van archieven. |
Voorwaarden voor reproductie | Standaardvoorwaarden, zie het leeszaalreglement. |
Taal en schrift | Nederlands, Frans / Standaardschrift |
Fysieke kenmerken en technische vereisten | Papier / Geen |
Verwerving | Geschonken door Laurence Flamant-Van Poucke en Gilbert Van Nuffel tussen 1994 en 2011. |
Selectie | Geen selecties uitgevoerd. |
Beelddocumenten | Affiche (6) Archief (2) Diploma (1) Foto (271) Object (1) Plaket (2) |
Persistente url: | https://n2t.net/ark:/55068/LAG_1254351 |